زمزمه های یک شب سی ساله
محمد علی اراسته هستم متولد 1352 شهر ری معلم ادبیات در منطقه حسن اباد فشافویه سابقه ی کار 17 سال و عاشق شعر و هنر سپاس قهرمانی چلسی مبارک از مرگ عبد العظیم صاعدی راستی را که از مرگ بیمم بسیار بود پرسشم بسیار تر تو آمدی از تبسم عشق با سبد های سر شار نور و آغوشهای بکر آرامش مرگ اینک واژه ی مترادف با زندگی ست از سنگ و سرنا عباس باقری نه خدایی نه ستاره ای نه ملکوتی شاعری سنگی به چاه شعر در انداخته است امشب بازار کاینات یکسره تعطیل است صابر امامی بارانی خانه و پنجره ام ساده و غمخوار همند هر دو با هم خوابند اینجا فصلها سرد است روزها بارانی دل من می گیرد عصرها با دل پر خسته از گردش در باران می کشانم خود را تا خانه می نشینم در خود ناگهان باد فرو می کوبد باران را بر تن پنجره و خانه ی من بغض ما می ترکد هر سه از گریه ی هم می گرییم
-قول گفته بودی کمکم خواهی کرد گفته بودی که مرا تا سحر باغچه ها خواهی برد در صمیمیت بی مرز رها خواهی کرد و به من خواهی گفت راز اگاهی و نیلوفر را گفته بودی که به من خواهی گفت قصه ی سر خترین دشت شقایق ها را چشمها نرگسها یاسها در باران پیچک و مهتابی گفته بودی اما سالها بر در باغ من فراموش شدم مثل یک بوته ی خار کولی زهره هادی از آفتاب پرسیدند خانه ات کجاست مستانه خندید و گفت من هر روز از شرق تا غرب را می رقصم بیا سپیده کاشانی امروز که آبستن فرداست بیا تا لحظه ای از عمر به دنیاست بیا ترسم تو نیایی و نیاید فردا این از رخ سر نوشت پیداست بیا ندا همراهی ترا یافتم شبی در هبوط ستاره در مرگ جنگل زمانی که حتی گل سرخ پژمردن غنچه اش را باور نمی کرد ترا یافتم در آنجا که صحرا با درک خویش به آغوش اندیشه ی سرد پرواز داشت ترا یافتم تو پاییز بودی خزان خزان حمید کرمی امید زندگانی گذر حادثه ساز است اما عشق را باید چون توشه ی عمر تا به سر منزل مقصود کشید حرف بودن این است گرانازموسوی درنگ حتی هیچ نگفتنت آینه یی است که صداهای گمشده را تکرار می کند از کنار پنجره ام که رد می شوی یکدم درنگ کن فریادمان از چار گوشه ی زمین می گذرد مهین مهر یار اینک مخلوق نام تو غمگنانه باندوه کودکانه نشسته است و دست سردم بسوی پیام تو و چشمان من رویای صادقانه ی تو راز مرا به کوچه نگویی تنها به من بگو مهشید نقاشپور وسعت ریشه ی عشق بر مهتابی خانه می نشینم عرق تو و عطر یاسمن تو آیا ریشه در خاک من داری یا آشیانت آنسوی دنیاست زهره هادی شوق عشق را در باده بجوییم و باران گسیختگی بی هراس طوفان یله بریده و بر هم تافته با نجوایی گنگ نه به عجز که به شوریدگی و جنون پرواز مهرانگیز رسا پور بالم وبالم شد از این قله ی مخوف پرتابم کن اگر بگیری ام از دست رفته ام بگذار بالهایم پرواز را تجربه کنند و به باد سفارش کن مرا بفهمد فروزان شایگان دلتنگی در پیچ و خم این کوچه های پر ز عطر گل یاس من هستی خود را گم کرده ام و خسته از این همه جستجو بی هیچ نشانه ای از گمشده ی خویش در کنار قاب خیس پنجره می ایستم و می نگرم به ازدحام دلتنگی های کوچه و بی هیچ تردیدی دروازه های قلبم را به هجوم غمهای بسیار می گشایم توهم فرحناز صادقی در ذهن مرطوبم گلهایی از جنس ستاره روییدند و در میهمانی عشق پولکهای شوق را بر سبزی ساقه ی خویش پیوند زدند تا زایش تردید را با تبر یقین عقیم کنند و به فردایی بیندیش که آسمانش آب تر باشد مذبح سوسن فلاح از خود عبور می کنم فاصله مرا با تو مذبحی است که خورشید را در آن گردن می زنند در سر من رویا حکاکیان جهانی ابدی در جریانی جاوید است تک دانه های سپید گیسو رشته های آخرین برف زمستانی سر زمین ذهن من است فردا اگر دستم را بفشارید انگشتانتان شکوفه خواهد داد مهناز حمیدی هیچ رو به تمامی پنجره ای جهان نشسته ام و بیرون پنجره فقط هیچ است دستان نسیم مهری خاقانی در شفق چشمانم مرغابی نگاه تو نغمه ی پیوند را با نجابتی راستین سرود آندم که دستان نسیم آرام آرام بر حریر احساسمان شکوفه می ریخت اکنون مرغابی نگاه تو و چشمان شبانه ام چه غمگنانه می گریند بر مزار خسته ی عشق نگاهی که هر صبح دوست داشتم زهره خالقی نگاهی که هر صبح دوست می داشتم به دیدار درختی رفته که سراغی از پرنده ای گمشده نمی گیرد گیاه معطر خواب آلودی روی دستم گذاشت و گریخت روز کسی پاییز را به اتاق آورد شب کسی آواره خیابان ها شد بیهوده پرده را کنار می زنم یکی رفته با رویا هاش تا با بادامهای تلخ باز گردد فریب افسانه افروز نیازی به دویدن نیست زمان آهسته از آوار دردت می رهاند باز تو در چشمان گمنامی دوباره خیره خواهی شد و خواهی گفت می دانی زمان آهسته از آوار دردت می رهاند باز نیازی بر دویدن نیست چه آسان است اینسان در فریب خویش پوسید فکر میکنم لیلا اکبری من فکر می کنم زنده ام زندگی آبی ست لبخند ها احساس عاشقا نه اند و هر نگاه چون پیامی می وزد و صبح باغچه را نوازش می کند ندیده ام هنوز مردم بی نقاب را من و گلیم خانه های کاهگلی بیاد نم یاورم عدالت آ فتاب را من فقط فکر می کنم که زنده ام وداع پری توانگر دیگر از بدرود ها با من مگوی این کلام آخرین و واپسین خرمن جانم به آتش می کشد لیک گویی هر زمان بر لبم آید سلام دیگری هاتفی بر من رساند این پیام در پی هر آشنایی و سلام باز نجوای وداع دیگری ست دعوت سدا آدامیان اگر خزان را در باغها ندیده اید دعوت پاییز را بپذیرید بتماشای چهره ام بیایید تا خزان را برگ ریزان را در باغچه ی قلبم تماشا کنید دعوت پاییز را بپذیرید تا غروب غم انگیزش را نم نم بارانش را افق بی رنگش را به روی باغ زرد چهره ام تماشا کنید و خزان را در نی نی چشمانم ببینید شماره یک ندا آبکاری قدیس باید باشی که همه را دوست بداری به زخم کهنه ات نگاه کنی و بگو یی خوب خواهد شد قدیس باید باشی که از میان مگسها بگذری طلب آمرزش کنی گوشه ی ابری را بگیری و بروی نور و آینه سوسن اردکانی بسان پرتو نوری بر آینه تابیدم نقشی ز بذر گرفتم بر بستر آینه خفتم ساق شدم نازک از آینه روییدم دل سپردم به عطر نسیم شعاعی از آفتاب گل گشتم و به ساق شکفتم ساق بر بستر آینه گل رو به سوی نور در آینه تکرار شدم تکرار بی زوال بر موج بی نهایت هر دم که به آینه نگریستم آینه مرا خواند بی شکیب هر لحظه که به نور رو کردم نور به من تابید بی فریب آیینه بی نور بی قدر بی بهاست نور بی آیینه از فرط قدر بی بهاست آینه با نور قیاس محال نور مراد دیرین آرزوی فردا گزینش حال راز در خط بی ابتدا و بی انتهای زمان نقطه ای بسیار کوچکی که بی آنکه خود بدانی ناگاه رها می شوی در این مدار حجم سیالی پیوسته در دگرگونی راه می سپری نا گاه از آغاز و پایانش و چون به خویش می آیی در جستجوی راز بر می خیزی در حالی که خود رازی برای تازه بودن احمد خدا دوست کسی من را صدا کرد کسی در من درخشید به باغ سرد ذهنم گل و پروانه بخشید و توی فکر من کاشت دو تا بال کبوتر به دست خسته ام داد کمی ریحان و شبدر به من پرواز آموخت و شوق پر گشودن و فکر نو برای زلال و تازه بودن و فهمیدم که باید پر پرواز باشم برای تازه بودن پر از آواز باشیم شاخه های درخت زندگی مریم ایازی فکر می کرد فقط یک شاخه کوچک را شکسته است برای تیر و کمانش کاش می دانست با شکستن یک شاخه دنیا را از من می گیرد چرا هیچ کس گنجشکها را روی شاخه های زندگی جدی نمی گیرد از تو گفتن بهمن فروتنی بانو کلام شاعرانه خلعت فقیرانه ایست برای تو که آسان نشسته ای به تکاپوی جهان دستانت سرشار عاطفه بوی صمیمی مزرعه را دارد بوی علف با تو نشستن شکستن نیست که استواری قامت خمیده ی عشقی بلند بالا از تو گفتن رازی ست سر به مهر تفسیر خستگی انسان اگر چه اشک در غم ما پرده در شود که لبانت تشنگی زمین
| قالب : پیچک |
درباره سایت
منوی سایت
آرشیو سایت
پیوند ها
اختصاصی ویژه
طراح قالب
امکانات سایت