زمزمه های یک شب سی ساله
کمند شهید زارعی افتاد دل من به کمندی چه کمندی ای وای به صیدی که ببندی و نبندی بشکفتن و پژمردن من با دهن توست وابسته با این است بخندی و نخندی دکتر شریعتی نمی دانم پس از مرگم چه خواهد شد نمی خواهم بدانم کوزه گر از خاک اندامم چه خواهد ساخت ولی بسیا ر مشتاقم که از خاک گلو یم سو تکی سازد گلو یم سو تکی با شد به دست طفلکی گستاخ و بازی گوش و او یکریز و پی در پی دم گرم خمو شش را در گلویم سخت بفشارد و خواب خفتگان خفته را آشفته تر سازد بدینسان بشکند دایم سکوت مرگبارمرا سیب روح انگیز مطیع تولد قصه ی من سیب بود گندم من این حکایت را سالها ست شنیده ام گندم آغاز من بود و بهشت فاصله ای که سیب و گندم از من جدایش کرد و اکنون گریه ی حواست و طعنه ی آدم معرکه در معرکه ی چشمانت شوقی ست که حجم تمامی دوست داشتن ها را پلک می زند پر پر مریم وقتی مریم سپیدی را در تاریکی پر پر کردی باید زیر چتر تنهایی آواز باران بخوانی کلا غ حوالی این خانه پنجره ها با باران گریه می کنند و قصه های ما همیشه یا شب بود یا خواب خورشید می دیدند قصه ی ما هیچ وقت کلا غی نداشت تا به خانه اش برسد قلب تو احمد رضا احمدی عشق ما تعارف نان و پنیر بود قناعت به نگاه در چاه آب مردم از گرما از یاران آمدند گفتی از طاق بروندچراغ بگذارند من ترا دوست دارم آرش باران پور تو حرف داشتی دل که حرفی ندارد تو انگشت بر مرگ بگذار دیوانگی اش با من
دست های بی خرما دست های ما کو تاه بود و خرما ها بر نخل ها ما دست های خود را بریدیم و به سوی خرما ها پرتاب کردیم خرما فراوان ریخت ولی ما دیگر دست نداشتیم به نای لحظه ها بی تو نفس مرد سحر بیمار گردید و سپس مرد دلم مثل قناری های عاشق دلش در غربت تلخ قفس مرد کاش بین من و تو فاصله ای کمتر از لحظه یک خاطره بود کاش موسیقی دریا یی دل قصه ای در غزل حنجره بود شکستن من غزلهای عاشقانه ام را در کاسه ای از بلور ریختم و کاسه را سر بازار شکستم تشنه ام و قناعت می کنم به جرعه ای آب از نگاه بارانی ات هفت سالگی بابا را بخش می کنم با ترس و احترام و نان را به اشتهای تمام سارا دیگر توت ندارد و مرد بی اسب نگاه می کند به آب و غرق می شود در هفت سالگی اش معرکه در معرکه ی چشمانت شوقی ست که حجم تمامی دوست داشتن ها را پلک می زند دیکته بچه ها کاغذی بردارید بنویسید کبوتر زیباست بنویسید کلا غ بی نهایت زشت است بنویسید که آذر خوب است بنویسید که فردا دارا قهرمان می زاید بنویسید که دارا یک دارد بنویسید که آذر بی عروسک هم می تواند باشد تا شب جمعه ی آینده مشقتان این باشد که پدر دندان دارد اما نان ندارد بخورد و ذره ذره تمام روزها و حرفها و لحظه ها و قطره قطره تمام اشکها و غصه ها میان رنگها و راهها میان دستهای من که پر ز اشتیاق بودن و رسیدن است لانه می کند یادش بخیر آن شیطنت ها آن های و هوی بچه گانه در آن هوای پاک و زیبا آن خنده های بی بهانه من مانده ام تنهای تنها با خاطراتی سخت و شیرین ای کودکی همبازی ام کو دلم به قصه های او خوش است به قصه ی کلا غ ها به قصه ی پنیر و موشها دلم به قصه های گل گلی و قصه های رنگ رنگ او خوش است ولی چه سود که شهر زاد قصه های خال خالی به سوی خاکهای تلخ رفته است سلام بر گذشته های دور گذشته های ساکت و صبور گذشته های پر خیال و خاطره عبور لحظه های شادی و سرور ولی تمام قصه ها و خواب ها به سرزمین کودکی رسیده اند و من دونده ی همیشگی جاده گذشته ها پر از نشاط و شور بچگی فقط صدای بالهای ترس را شنیده ام گذشته ها گذشته اند گران بخشی آفتاب را به تو نمی دهم تا خرده خرده بشکا فی اش و از آن هزارستاره بسازی ماه را به تو نمی دهم تا به خاطر کوه نور دریای مروارید را انکار کنی ستاره را هم به تو نمی دهم تا بگویی خوشا شبهای بی مهتاب آسمان را به تو می دهم تا ندانی که چه باید کرد برای تو بی تو غنچه ها دلتنگ و برگها همه سال رنگ پاییزند به باد قسم بی تو بیدها مجنون و سیبها همه کال از در خت می ریزند سکه ها درخت معجزات سکه ها را در چشمم ریخت و من در رویشی شبانه همه ی آنها را نثار تو کردم سکه ها معجزه کردند سبز شدی تو بهترین سرود بودنی چگونه می شود ترا نخواند چگونه می شود سکوت کرد و تا همیشه مثل سنگ ماند هنوز هم دلم با یاد توست هنوز هم دلم شکسته است و روی پله های زندگی در انتظار تو نشسته است پدرم گفت برو گفتم چشم مادرم گفت بیا گفتم چشم هر چه گفتند به من با لبخند گوش کردم همه را گفتم چشم مادرم شاد شد از رفتارها خنده بر روی پدر آوردم با پدر مادر خود در هر حال تا توانستم خوبی کردم پدرم گفت تو خوبی پسرم مادرم گفت از او بهتر نیست آسمان خنده به رویم زد و گفت پسرم از تو خدا هم راضی ست تمام آرزو هایم را قاب می کنم که جلو چشمانم باشد تا یادم بماند که چرا زنده ام سعی کردم که بمانی و نماندی به درک کارمان را به جحدایی تو کشاندی به درک به جهنم که از این خانه فراری شده ای عشق را گر که از این خانه پراندی به درک 2- آنسان که نیست انسان حتی خسی نباشد نا کس عزیز باشد عاشق کسی نباشد راهی شوی به راهی لبریز از خطرها اما ز پی نگاه دلواپسی نباشد برای تو بی تو غنچه ها دلتنگ و برگها همه سال رنگ پاییزند به باد قسم بی تو بیدها مجنون و سیبها همه کال از در خت می ریزند محبت برای آموزش کلا غ ها الفبای محبت را از کبوتران آموختم و اکنون روی آشیانه ی کلا غ ها نوشته ام محبت تنها درسی است که به معلم نیاز ندارد امشب خودم را با خودم حل میکنم باز وقتی که پرسشهای تو میگردد آغاز در حجم چشمان تو تا پر باز کردم گفتی کبوتر با کبوتر باز با باز گلایه گفتی که دگر در تو چنان حوصله ای نیست گفتم که مرا دوست نداری گله ای نیست رفتی و خدا پشت و پناهت به سلامت بگذار بسوزد دل من مسا له ای نیست زمستا نا ترا من در بهار نازنین دیدم که با باران سیمین سبزه ها را آب میدادی پشت سر ماه فرزانه اشراقیان ماه مغرور نیست ستارگان حسود پشت سرش صفحه گذاشته اند
هرگز من سنگ که نیستم فراموش کنم آرام بایستم فراموش کنم خندیدنمان میرود از یاد ولی من با تو گریستن فراموش کنم سیمین بانو دوباره میسازمت وطن اگر چه با خشت جان خویش ستون به سقف تو میزنم اگر چه با استخوان خویش من دلم گرفت کی به کاروان سرای بین راه میرسیم مثل آنکه جاده جاودانه است بر مدار خاکی زمین کی به انتهای آب میرسیم محبت برای آموزش کلا غ ها الفبای محبت را از کبوتران آموختم و اکنون روی آشیانه ی کلا غ ها نوشته ام محبت تنها درسی است که به معلم نیاز ندارد
| قالب : پیچک |
درباره سایت
منوی سایت
آرشیو سایت
پیوند ها
اختصاصی ویژه
طراح قالب
امکانات سایت