زمزمه های یک شب سی ساله
· خدا می توانست مردی بسازد که بعد ازتو در غربتش جان بگیرد دست ما چون دو جاده است اما در میانه پل تداوم نیست دست خود را ز دست من بردار بین دستان ما تفاهم نیست تو دیگه مال من نیستی ، ولی چشمام هنوز روته دور تر از هر کسی با من ! کاشکی مال خودم بودی کاش می شد دستهایم را کاش تقسیمت نمی کردم کاشکی مال خودم بودی کاشکی سر تا به پا در بست پاییز باران غمت به شیشه می خورد رویای مرا دو تکه می کرد از سقف شکسته ی نگاهم یک قلب رقیق چکه می کرد من بودم و یک اتاق خالی یک پنجره برگ خسته ی زرد یک باغچه ی نحیف و بیمار یک تاک که سخت سرفه می کرد یک شاخه ی از درون شکسته یک فصل پر از جوانه ی یاس می خورد غرور ریشه ام را نفرین شده موریانه ی یاس در قاب غروب روی دیوار تصویر غریب یک سفر بود یک لحظه ی پیش سایه ام رفت این غمزده آخرین نفر بود من ماندم و صد هراس فردا فردا پل رو برو شکسته انگار تمام درد عالم در پشت سر دلم نشسته باران غمت به شیشه می خورد از روزنه باد نوحه می خواند یک مرد برای آخرین بار امروز کنار خویش می ماند رویای تو پشت شیشه می گفت در کندن جان چه سخت هستم پاییز رسیده است و ناچار من زرد ترین درخت هستم منم اونکه تظاهر کرد نداره دیگه احساسی شاید واسه همینم هست که دستامو نمیشناسی منم اونکه ازت دوره ولی قهرش حقیقت نیست که با تموم دلتنگیش تولد ِ تو دعوت نیست ! شاید از صورت ِخستم.. از این لحن ِ غم آلودم بفهمی من کی ام امشب ! کجای زندگیت بودم ! نمیخواستم بدونی تو چرا به گریه افتادم ... اگر اصرار میکردم تو رو از دست میدادم ! . . . منم اونکه تظاهر کرد نداره دیگه احساسی شاید واسه همینم هست که دستامو نمیشناسی !! منم اونکه ازت دوره ولی قهرش حقیقت نیست ! که با تمام ِ دلتنگیش ! تولد ِ تو دعوت نیست ! این ترانه ام را با اجرای مهساى عزیز ملودی آقای آوش من را به غیر عشق به نامی صدا نکن غم را دوباره وارد این ماجرا نکن بیهوده پشت پا به غزلهای من نزن با خاطرات خوب من اینگونه تا نکن موهات را ببند دلم را تکان نده در من دوباره فتنه و بلوا به پا نکن من در کنار توست اگر چشم وا کنی خود را اسیر پیچ و خم جاده ها نکن بگذار شهر سرخوش زیبائیت شود تنها به وصف آینه ها اکتفا نکن امشب برای ماندنمان استخاره کن اما به آیه های بدش اعتنا نکن.... فهمید دارم حسرتی، داغی، غمــی فهـمید از حجــم اقیــانوس دردم شبنــــــمی فهمید تقدیم به خانم شکری +-* کلاس در کلاس کهنه ی بی رنگ و رو پشت میزی بی رمق بنشسته او دخترک اسب نجیب چشم را در چمنزار کتا بش بسته بود فکر دیشب بود دیشب تا سحر بارش باران شب یکریز بود سقف خانه چکه می کرد و پدر رفت روی بام تعمیری کند شاید از شرم زن و فرزند خویش چاره ای یا بلکه تدبیری کند وقت پایین آمدن از پشت بام نردبان از زیر پایش لیز خورد دخترک در فکر دیشب غرق بود ناگهان دستی به روی میز خورد تو حواست در کلا س درس نیست چاره ی کار شما ها ترس نیست بعد از آنهم سیلی جانانه ای صورت بی جان دختر را نواخت رنگ گلهای نگاهش زرد بود از همین رو رنگ و رویش را نبا خت درس آنروز کلاس دخترک شعر ابر آلود باران بوده است بر خلا ف آنهمه حرف قشنگ چشم دختر ابر گریان بوده است شب سر بالین بابا دخترک باز باران با ترانه می نوشت سقف خانه اشک می بارید و او می خورد بر بام خانه می نوشت
و او می توانست یک سنگ باشد دگرگون شود شکل انسان بگیرد
خدا می توانست اصلا ً نباشی خدا می توانست عاشق نباشم
به جای تو یک برف می آمد و من سراغ تو را از زمستان بگیرد
خدا می توانست اصلا ً همین طور همین طورباشم که او آفریده است
ولی آخر قصه تغییر می کرد که یک داستان، خوب پایان بگیرد
تو می شد که اصلا ً نیایی به این شهر ، و من نیز در این خیابان نباشم
خدا نیز از ابتدا می توانست که این کوچه را از خیابان بگیرد
خدا می تواند جهانی بسازد که این مرد اصلا ً به دنیا نیاید
خدا می تواندخدا می تواند به این روح پیچیده آسان بگیرد
پس از قرنهایی که بر من گذشته است و فرسنگ ها دور هستی از این شهر
پس ازتو نمی خواهد این مرد دیگر در این شهر دلگیر باران بگیرد
غروب است و دست خودش نیست دیگر ، همان حلقه هایی که در چشم خود داشت
و حالا همین مرد تصمیم دارد برای زن و بچه اش نان بگیرد
نفس دارم ولی قلبم ، هنوزم تشنه ی بوته
من اینجا خسته ایستادم ، فقط می بینمت از دور
میشه بازم بیای پیشم؟ ، با اون چشمات بدی دستور !
بگی بسه بمیر دیگه ، بگی تا کی نفس می خوای
بگی خسته م ازت شاعر ، بگی تا کی منو می پای ؟!
منم میگم دلم تنگه ، نمی تونم ازت دور شم
نمی تونم تو که هستی ، نبینه چشمم و کور شم
بگم صد باره سعی کردم ، ولی جادوی چشماته
میشم عاشق تر از هر روز ، هنوزم دل توی دستاته
توو این تاریکی چشمات ، هزار سال گم و گورم
انگار وقتی یه روز نیستی ، هزار سال ازت دورم
نمیشه کُشت این احساسو ، رو قلبم تو نزار پاتو
بیا یک بار به جای من ، ببین جادوی چشماتو
کاش می پوشاندمت روزی
همچنان پیراهنی بر تن
چشمهایت شرم لبخندت
کاش می آویختم د ر تو
همچو زنجیر گلوبندت
می کشیدم بر تنت روزی
گر چه می دانم چنان داغم
کز لهیبم زود می سوزی
عشق من با عاشقی دیگر
یا نمیشد بعد هر تقسیم
سهم من ا ز سهم او کمتر
همچو سهم غصه های من
که به یادت هم نمی افتاد
هیچ کس حتی خدای من
عشق من مال خودم بودی
کاشکی این کاش ها میشد
تا نمی مردم به این زودی
نزدیک میشم
نزدیک میشم وقتی حواست نیست
اونقد که مرزی جز لباست نیست !
از پشتِ سر چشماتو میگیرم
بگو کی ام ؟ وگرنه می میرم ...
نزدیک میشم وقتی حواست نیست
اونقد که مرزی جز لباست نیست
از پشت سر چشماتو میگیرم
بگو کی ام که برگشتم !؟
بگو ! وگرنه می میرم
با حس عجیبی با، حال قریبی دلم تنگته
پر ازعشق و عادت، بدون حسادت دلم تنگته
گله بی گلایه، بدون کنایه دلم تنگته
پر از فکر رنگی ،یه جور قشنگی دلم تنگته
تو جایی که هیچکی واسه هیچکی نیست و همه دل پریشون
دلم تنگه تنگه واسه خاطراتت که کهنه نمیشن
دلم تنگه تنگه برای یه لحظه کنار تو بودن
یه شب شد هزار شب که خاموش و خوابند چراغهای روشن
منه دل شکسته،با این فکر خسته دلم تنگته
با چشمایِ نمناک تر و ابری و پاک،دلم تنگته
ببین که چه ساده،بدون اراده، دلم تنگته
مثل این ترانه،چقدر عاشقانه دلم تنگته
یه شب شد هزار شب،که دل غنچه یِ ماه قرار بوده باشه
تو نیستی که دنیا به سازم نرقصه به کامم نباشه
چقدر منتظرشم که شاید از این عشق سراغی بگیری
کجا کی کدوم روز،منو با تمام دلت میپذیری
منه دل شکسته،با این فکر خسته دلم تنگته
با چشمایِ نمناک تر و ابری و پاک،دلم تنگته
ببین که چه ساده،بدون اراده، دلم تنگته
مثل این ترانه،چقدر عاشقانه دلم تنگته
می گفت یک جــایی دلم دنبال آهویی است فــال مــرا فــهمی نفــهمی مبهــمی فـهـمید
این کـولی زیبــا دو مــاه از ســـال می آمد وقـتی کــه می آمد تمــام کــوچه می فهمید
اوداشـت هفـــده سـال- یا کمــتر- نمی دانم مـی شد از آن رخسـار زرد گنــدمی فهمید
امسـال هــم وقتـی که آمد شهــر غـوغا شد امسـال هــم وقتـی کــه آمـد عالــمی فهمید:
مـو فالـگیرم... اومدم فالت بگــیرم.... هـا فهــمـید دارم اضـطرابی ، ماتـمـی فهــمید
دستــم به دستـش دادم و از تب ،تب سردم بی آنکـه هـذیان بشـنود از مـن کمی فهمید
بخـتت بلـنده... ها گلو! چشمون دشمن کور راز تــونـه گـفــتـم پریـنــو آدمــی فـهـمید
هی گـفت از هـر در سخـن، از آب و آیینه از مهـره مار و طلسم و هر چه می فهمید
بـا اینهـمـه او کــولی خــوبی نخــواهـد شـد هـرچـند از باران چشـمـم نـم نـمی فهمـید
مــی خـــوانــد از آیـیـــنه راز مــاه را امـا یک عمـــر من آواره اش بودم، نمی فهمید
| قالب : پیچک |
درباره سایت
منوی سایت
آرشیو سایت
پیوند ها
اختصاصی ویژه
طراح قالب
امکانات سایت