زمزمه های یک شب سی ساله
-دیروز عبور تو در کوچه ها وزید و هنوز دهان پنجره ها باز مانده است -آسمان کدام دریا را سر کشیده است که اینقدر آبی ست تفاهم من و تو چگونه به هم می رسیم تو ریشه ات در آب فرورفته من ریشه ام در خاک با لبان ترک خورده با اینهمه شباهتهای دور از دست من و تو چگونه به هم می رسیم اگر ابر و بارانی نباشد زمین ترانه ی تلخی که هرگز بر زبان نخواهم اورد نامش را مگر در کنار تو زیر باران -سرنوشت من بهانه ای شدم برای دستهای تو که به شکل ساده ای نوشته روی برگ گل دوست دارمت مثل شعر نو برگ زیر پا فتاده است زیر پای عابران خسته که هیچگاه شعر را ندیدهاند گر چه بارها و بارها از زبان این و ان شنیده اید من رترانه ام بخوان مرا شعر جاودانه ام مرا بگیر در میان دستهای روشتن از گزند باد و افتاب دور کن مرا من غریب مانده ام در مسیر پیچ تند جاده ها آشناترین من بی تو نام روشنی برای من نمانده است نام من ترانه ای برای توست -نشانه منودل همسفر بودیم چندی غریب و در بدر بودیم چندی نشان خانه ات هر جا که بوده چو حلقه روی در بودیم چندی -نام ای فروغ بی فروغ دستهای کودکی بیا نام کوچک مرا به خاکها سپار من دروغ گفته ام می رقصم برای چشمهای تماشایی ات وقتی از رگهایم جریان می یابی این رقص نیست که تو را شاد می کند با حرکات نا موزون در خویش می پیچم آنقدر که سبک شوم و بادها مرا می برند در گوشه ای خود را پیدا می کنم و از مویرگهایم شعر می چکد گاهی نگاهی من اینجا بس دلم تنگ است و هر سازی که می بینم بد آهنگ است بیا ره توشه بر داریم قدم در راه بی برگشت بگذاریم ببینیم آسمان در هر کجا آیا همین رنگ است حالا که رد پای تو در وادی بیداری نیست خو کردن با خواب چو دیوانه قشنگ است آن لحظه که فریاد نگا هت پر از شور و تمنا ست بر سرخی لبهای تظاهر گوت انکار قشنگ است -ترانه با همین وا‍ژه های معمولی یک بغل ترانه چیده ام تو تو از رسیدنت چقدر چیده ای به چیدنت چقدر ها رسیده ای -روز اول شعر روز اول درخت خدا بیا مداد تازه ی مرا پر از شتاب شعله کن -آرزو روی رفتار سیمها گنجشک من پر از حسرت درخت شدن -ماه سیاه و ناگهان دو چشم ناگهان تو شبیه ماه می شود دو ناگهان چشم من پر از سیاه می شود خورشید با یک مداد زرد خط زده دوباره مشق شبم را حالا تمام دفتر من روشن حالا تمام خاطره هایم صبح سر رسید حتی اگر نبا شی نامت در سر رسید کوچک من هست با یک شماره که دیگر شوق جواب ندارد فلسفه بر هیچ ساختن و بر پوچ با ختن فلسفه ی تازه ی زندگی آنان است که عشق را به مسخره گرفته اند کاش در این بی مهرگانی عشق به انتظار بنشینیم پا ییزی دیگر را سفر این بار که آمدی برایم چمدانی بیاور پر از ستاره و بهانه تا من سفری غریب بیا غازم و به بهانه یادگاری سفرت یادت را زنده دارم آینه حقیقت در آینه مانده است و تو پشت به آینه ایستاده ای
خیال از پشت پر چین های خواب خیال ترا می چینم تا گردن آویز بیداری ام باشی تالار جهان باغی ست که عاشقان در آن می خوانند منظومه ی سر دلبران می خوانند تالار صداهاست جهان می شنوی خاموش ترین کبو تران می خوانند
دورترین رویا در ساحل بیکرانه ها در یاها ما ییم و شبی لبالب از فردا ها شار پرندگان که پر می گیردsسر در خاطره ی دور ترین رویا ها
تکیده جسمش اما خون در او هست صفا و پاکی هامون در او هست گمانم میرسد مثل گذشته دو جو از غیرت مجنون در او هست خیالش آن خیال آتشی فام خیا بان خطا را می زده گام پلنگ لحظه هایش مار زخمی است غرورش خورده بر سنگ سر انجام یک برکه نوشته دارم و عکس تو بر آن افتاده ماهم می دانم تمام نقش هایم بر آب است - اصلا رفته بودم نان بگیرم چشمم به تو افتاد دلم پیش تو ماند پا گیر شدم خانه تان کجاست صفم گم شد - با لبخندت طعنه مزن روزی نگاه معصومی چشمان ترا هم گناه کار می کند با لبخندش
نه درختی ست که در سایه اش بیاساید آهوی تن خسته از گریز و بر شاخه اش کبوتری خنیا گر پرواز و نه من که سالهاست بیابانگرد جادوی توام اینک جهان نقطه ایست در دشت ناممکن - در تنگ ترین مجال پر می شوید در ثانیه ی محال پر می شوید با هیئت قو سپید می آید عشق در خاطره ای زلال پر میشوید
تو از فرشته مهربان تری و شاید از بهار سبز تر در انتظار دیدن توام مرا به خانه ات ببر ماه فروریخت از پس ابری که چشمهای تو را شست تا به سر آرم تمام هستی خود را در شب خاموشی و بی پناهی ام ای دوست ای تو سبب ساز هر چه پاکی و خوبی این دل خاموش را مرثیه خوان باش کمک کنین هلش بدیم چرخ ستاره پنچره رو آسمون شهری که ستاره برق خنجره گلدون سرد و خالی رو بذار کنار پنجره بلکه با دیدنش یه شب وا بشه چن تا حنجره به ما که خسته ایم بگو خونه ی بهار کدوم وره درخت را بنام برگ بهار را به نام گل ستاره را به نام نور کوه را بنام سنگ دل شکسته ی مرا به نام عشق عشق را به نام درد مرا به نام کوچکم صدا بزن - روی آیینه نوشتم برگرد گویی آیینه مرا محرم بود شکوه ها کردم از این رمز بزرگ هر چه از عشق تو گفتم کم بود مرد و دریا دریا اضطرابش را ساحل می داند و صخره و آرامشش را تنها ماهیان می فهمند و مردی که خود را به دریا می سپارد می پسندی نباید چشمهایت را ببندی ببین شعری که گفتم می پسندی اگر خوب است پس تقدیم چشمت که شاید لحظه ای با آن بخندی یلدایی چند در حسرت جاه و تب دنیا یی تو بنده ی پول و اسیر غم فردایی تو زندگی خوردن خوابیدن و چاپیدن نیست تا به کی چله نشین شب یلدایی تو عمری ست زمانه در عذاب من و توست گرمای زمین از التهاب منو توست آن قصه که کهنگی ندارد هر گز سوگند به عشق انتخاب من و توست -اگر.... اگر خدا لبخند نمی زد جهان سبز نمی شد و اگر تو نمی خندیدی چگونه می توانستم حرف بزنم ؟ -پاره ی خورشید دستهایت دو پاره خورشیدند و شب مهتابی و روشن تصویر مبهمی از سایه روشن اندام توست که در چادری سیاه پیچیده است
| قالب : پیچک |
درباره سایت
منوی سایت
آرشیو سایت
پیوند ها
اختصاصی ویژه
طراح قالب
امکانات سایت