زمزمه های یک شب سی ساله
یک آینه ی زلال مرمر دل تو جایی کنار جای خودت روی صندلی کف می زنی به حسّ غزل های دائمم حتی چرند های پر از نقد اولی داری برای او عددی می شوی تو هم حظ کن! چه لحضه های خوش و خوش مبدّلی اما هنوز چیز زیادی نرفته که هرچیز می رسد به همان جای اولی هر دفعه دست رد زده ای خواهش مرا این دفعه پاسخی بده از جنس یک بلی یک خانه ی بدون جواب و پر از جواب انگار این تویی که معمای جدولی دارد هوای من به سرت می زند ولی کجاست خواهر تنـهایی غـزل ، مـادر ! کجاست آن که مرا مثل آب می پاشید به روی بـاور گل هـای تـشنـه ی دفتـر چقدر سبـزتر از باغبان سخن می گفت و ریشه های مـرا می نوشت نیــلوفــر چقـدر سال گذشت از حوالـی بـاران نشست کوچه ولی در سکوت و خاکستر ـ و سایه های کسل زیر بام های سیــاه و عصر های پـر از انـتظار ، تنـها تر ، ـ شبیه حادثه هایـی سپیـد می شـد سر چه شدکه هرچه خدا می سرود در پائیز به سیب های ریـا می رسیـد در آخـر به دست روشن خورشید می خورد خنجر سکوت به ما گفته بودند آرام باشیم کبو تر اگر مرد چیزی نگوییم نر نجیم اگر در عطشناکی باغ باران نیا یید به ما چه که پرواز را بال بسته ست و آواز دریا شکسته ست بما گفته بودند آرام باشیم و هرگز نگوییم از گل که زخم پرنده ست چراغی بگیریم در باد سفر را بباریم در خویش بی خویش بما گفته بودند آرام باشیم و فکر سرانجام باشیم عبور معطر نشستند بر بال اندیشه ی من و با هم پریدیم تا دور تا چشمه ی نور و رفتیم مثل عبور پرستو و رفتیم و این ساکت سرد را ترک گفتیم کسی راز ما را ندانست کسی آسمان را نفهمید و من بودم و عشق و من بودم و کهکشانی کبو تر که در هیئت یک گل سرخ پرواز کردیم و رفتیم و از این وسیع سترون گذشتیم شنیدیم گاهی شقایق به ما لطف می کرد و بر شانه های زمین سبز می شد و لبخند می زد و ما در شبی عطر آلود رفتیم و چیزی نگفتیم با هیچ کس جز نشان عبوری که از ما بجا ماند ایرج قنبری دلی سبز مثل صنو بر کجاست دلی از نژاد کبو تر کجاست دلی مثل آیینه یکدست کو سراغی ندارم اگر هست کو بهاران من یاسها تشنه اند به یاد تو احساس ها تشنه اند دلم ماند با رازهای بزرگ دلم ماند و پروازهای بزرگ غمت در دل من شرر می زند غریب دلم بال و پر می زند نشان عبورم کجا می روی سوار صبورم کجا می روی مرا وحشت سایه ها در دل است مرا بیم همسا یه ها در دل است بیا باغ ها زخمی داسهاست بیا روز ابراز احساسهاست در خیابان پهن و طولا نی اولین روز فصل آخر بود باد سردی نمی وزید هنوز روی شهر آفتاب می پاشید دل من تنگ و خسته بود آنروز روی ایوان نشستم و با تو که نبودی هزار حرف زدم از نگاه گرفته ی پاییز از زمستان از بهار حرف زدم تو نبودی و آرزویت را روی ایوان نشانده بودم من دل دیوانه ی ترا با خود به خیابان کشانده بودم من به خیابان پهن و طولانی که پراز آدم و عروسک بود خانه ها و مغازه های قشنگ مثل جالیز بی مترسک بود سر میدون گدای پیری بود عده ای دور مرده جمع شدند شب مرگش ستاره باران شد چشمک سکه های بی لبخند کودکی آمد و نگاهش کرد با همان پیر مرد بود انگار خم شد و چند سکه را برداشت رفت تا نان داغ و سیب و انار من دویدم و ناگهان خود را بین ماشین و دود گم کردم پسرک رفت و من هنوزپی دست رویا یی تو می گردم قلبمان در سینه مثل پتک سنگین می طپید نبضمان پژواک ترس و اضطراب و درد بود روزگار آشنایی رو به پایان می رود نو بهار پر طراوت رخت بر خواهد کشید روزهای آخر است این لحظه ها پر ارزشند آه یاران فصل دلتنگی فرا خواهد رسید راهی ام مثل شما در کوچه باغ زندگی کوله باری سبز دارم از بهار خاطرات از همین حالا فضای سینه ام بارانی است دوست دارم تا ابد باشم کنار خاطرات میرویم اما به جا می ماند از ما یادها در فضای این کلاس کوچک و پر خاطره یادگاری های ما بر سینه ی دیوار هاست اسمهامان کنده کاری گشته روی پنجره کلاس و مدرسه در حصار سرزمین بی طلو ع اضطراب باز هم من مانده ام با بی قراری ها روی بال رنگ رنگ شاپرکهای غزل می نویسم قصه ی شب زنده داری های دل بی قرارم رهگذار وسعت دل تنگی ام می گدارد سینه ام را شعله های خاطرات کوچه باغ آشنای مدرسه میان در می رود آهسته اینک پا به پای خاطرات دوست دارم باز گردم باز هم کوچک شوم تا بسازم تاج گل از شاخه های اطلسی دست بابا را بگیرم عصرها وقت غرو یک سبد شبنم بریزم زیر پای اطلسی دوست دارم دفتر مشق شبم را وا کنم روی هر برگش بخوانم شعر بابا آب داد دوست دارم روی دوش قاصدکهای سبید بر بگیرم تا فراسوی زمان چون گرد باد بچه ها یادش بخیر آن روزهای آشنا لحظه های بی غروب و شادمان کودکی فارغ از دنیای ملموس حقیقت های تلخ توپ بازی در فضای بیکران کودکی من نگاه آسمان فام شما را تا ابد روی لوح خاطرم آیینه کاری کرده ام بیش از این ها هم به یاد تلخی روز وداع جویبار گریه را از دیده جاری کرده ام در نگاه خسته ی ما روزها امتحان کاخ سبز آرزو ها تک درختی زرد بود ببینم تا کدامین دیدگانی مرا با حس دیدن آشنا کرد که دستان مرا تا اوجها برد مرا از دور با چشمش صدا کرد ببینم تا چه کس رنگ شفق را به چشمان وجود من نشان داد ببینم تا کدامین مهربانی غبار غم ز رویایم تکان داد اگر چه من نگاهت را ندیدم ولی زیبایی ات را می شناسم صدای موج روحت را ستاره دل دریا یی ات رامی شناسم ز تو آموختم نقاشی عشق ز تو احساس را ترسیم کردم ز تو نور امید موج دل را میان غنچه ها تقسیم کردم ولی من با مرور خاطراتم به اوج آرزوهایم رسیدم هم اینکه لحظه ای نقاش هستم معلم را و مادر را کشیدم ولی نقاشی من کاغذی نیست برای رسم ابزاری ندارم کمی احساس را با جرعه ای عشق به روی برگ یاسی می گذارم دل نقاشی ام تصویر در یاست چرا تصویر یک رویا نباشم چرا رنگ غروبی سرخ باشم چرا چون آبی دریا نباشم اگر چه گشت شعرم بس درازا ولی نقاشی ام را قاب کردم سحر شد خاطراتم نیز رفتند در آرزوی نقاشی میان آبشار خاطراتم کنار بوته ی گل می نشینم همیشه آرزو دارم که رنگ نگاه بوته ی گل را ببینم همیشه آرزو کردم که روزی برای لحظه ای نقاش باشم همیشه آرزویم مانده رویا ولیکن یک زمان ای کاش باشم همیشه این سوالم بوده مادر که رنگ لاله ها یعنی چه رنگی همیشه گفته بودی باغ سبز است ولی رنگ سیاه یعنی چه رنگی کلام مادر اما داغ می شد به پرسشهای من لبخند می زد زمانی رنگ سرخ لا له ها را به دنیای دلم پیوند می زد ولی من باز می پرسیدم از او که منظورت از آبی چیست مادر همان رنگی که گفتی رنگ دریاست همان رنگی که گردید چشم از او تر ز اقیانوس بی پایان چجشمش صدای اشکها را می شنیدم در آن هنگام در باغ تخیل زخ زیبای او را می کشیدم نگاهی سرخ اشکی آسمانی دو چشمانی به رنگ ارغوانی ولی من هر چه نقاشی کشیدم همه در ذهن و با تصویر انی معلم آندمی که عاشقانه کنارت نرم و آرام می نشینم
یک دهکده لبریز کبوتر دل تو
من قلک عشق خویش را می شکنم
تو یک خانه اجاره می کنم در دل
گاهی هوای
گاهی هوای من به سرت می زند ولی
پس می رود بدون درنگ و معطلی
گاهی برای با تو نشستن ذخیره است
نه ، . . .
گیس هـای غـزل را نمی کشد دیـگر
چقدر …
کـاش ولـی خـواب هـای رنـگی هـم
×××
کسی نمانده ، غزل ، بی پناه ، بی تردید
| قالب : پیچک |
درباره سایت
منوی سایت
آرشیو سایت
پیوند ها
اختصاصی ویژه
طراح قالب
امکانات سایت