زمزمه های یک شب سی ساله
شنیده ام که تو عکس شکسته می کشی با رنگ اگر حقیقت است بیا من شکسته ام بی سنگ و تلخ و تلخ و تکیده ولی کمی پر رنگ دارم به عشق کال خودم فکر می کنم دلواپسم به حال خودم فکر می کنم *~*~”’* *~*~”’* *~*~”’* *~*~”’* *~*~”’* *~*~”’* * این شعر را برای تو می گویم ای قلب تو پر شراره از عشق بگو وی درد تو بی شماره از عشق بگو روز پاییزی میلاد تو در یادم هست / روز خاکستری سرد سفر یادت نیست ناله ی ناخوش از شاخه جدا ماندن من / در شب آخر پرواز خطر یادت نیست تلخی فاصله ها نیز به یادت مانده ست / نیزه بر باد نشسته ست و سپر یادت نیست یادم هست …. یادت نیست خواب روزانه اگر در خور تقدیر نبود پس چرا گشت/ شبانه ، دربه در،یادت نیست من به خط و خبری از تو قناعت کردم / قاصدک کاش نگویی که خبر یادت نیست عطش خشک تو بر ریگ بیابان ماسید / کوزه ای دادمت ای تشنه, مگر یادت نیست تو که خود سوزی هر شب پره را می فهمی / باورم نیست که مرگ بال و پر یادت نیست تو به دل ریختگان چشم نداری بیدل / آنچنان غرق غروبی که سحر یادت نیست این چیست ؟ حس گمشده ای در وجود من؟ یا هق هق غریب خدا در سجود من آن شب که ماه پشت نگاهت خسوف کرد تابیده بود تار وجودت به پود من هی سنگ پشت سنگ بزن … نه,نمی روم مجنون برکه ات شده ماه کبود من از بس تمام شهر به تو خیره می شوند جز خون نمانده در دل چشم حسود من ! تو بین من و او! به خدا عادلانه نیست… هر گز نبود رابطه ی ما به سود من چیزی به جز غزل که ندارم , از این به بعد تقدیم چشم های تو بود و نبود من از آن روزی که قلبم گشته زندانی چشمانت *~ * مرا تر می کند هر روز بارانی چشمانت تو با دریا چه کردی که این چنین یک ریز می رقصد* ~* که دریا هم شده این بار طوفانی چشمانت خدا می خواست چشمانت پریشان باشد وحالا*~ * پریشان تر شد از گیسو,پریشانی چشمانت و من شاعر شدم از آن زمان که قصد کردی تو* ~* مرا شاعر کنی با این غزل خوانی چشمانت گناه چشمهای تو مرا در شهر رسوا کرد* ~* گناهی نیست دیگر مثل عصیانی چشمانت نگاهم می کنی با چشمهای ناز آلودت*~ * و دعوت می کنی از من به مهمانی چشمانت بی اسم حتی می شه عاشق شد بی هیچ ردی از خدا رو خاک من سال ها عاشق شدم بی او یک حس بی تفسیر وحشتناک من عاشق رفتار های تو این ترس بی اندازه از دینم تو عاشق چیزی که پنهونه من عاشق چیزی که می بینم بی اسم حتی می شه عاشق شد جادوی این دلدادگی کم نیست تا سیب های کال بی تابند حوای من تقصیر آدم نیست دور از تو افتادم ولی هر شب حس می کنم بسیار نزدیکی خاموش شد فانوس من ای کاش عادت نمی کردم به تاریکی بی اسم حتی می شه عاشق شد بی هیچ نامی از تو یا از من بیدار کن این ترس پنهونُ این عادت هر روزه رو بشکن به غیر مادر و بابا معلوم نشد به روشنی برای هیچ کس دیگه که من توام یا تو منی شباهت ما تو کلاس به غیر دردسر نداشت توضیحمون راجبه هم هر چی که بود اثر نداشت چوب معلم یه روزی منو می زد به جای تو خودکارشم به جای من منفی می ذاش برای تو این جوری شد که هر دومون یه قولی رو دادیم به هم خوب می دونم که یادته اما دلم می خواد بگم یه قول مردونه دادیم جدا نشیم به راحتی همیشه باشیم پیش هم ما تحت هر شرایطی چه حالی داشتیم دوتامون بابا یه کاغذ جدا کرد رضایتو نوشت و بعد زیرشو دو تا امضا کرد حسابی راحت شدیم و دوتایی هورا کشیدیم به سمت بابا رفتیم و دست و سرش رو بوسیدیم عجب روزی بود روزی که با کامیون مش سفر با همدیگه راهی شدیم حدود پونزه بیس نفر تو جبهه فهمیدم اینو کسی می ره که بهتره ساقه بودم گلم بودی خدا گلا رو می بره فضای دیشب یادته؟ یکی همش دعا می خوند کبلایی با سوز صداش روضه ی کربلا می خوند یکی وصیت می نوشت یکی دراز کشیده بود بی سیم چی ام تعریف می کرد خوابی که دیشب دیده بود تسبیمو ورداشتم و هی می پرسیدم با دونه هاش جدا می شیم یا نمی شیم تو هم می خندیدی یواش سوالمو می پرسیدم تا رسیدم به آخری حسابی مطمئن شدم بدون من نمی پری سر جنازه حرفاشو این جور تموم کرد داداشی یا من باید باهات بیام یا این که تو باید پاشی تو سنگرش گریه می کرد پیش داداشش پر غم گلوله نزدیکش می شد لحظه به لحظه دم به دم صدای اشهدش اومد همه دیدن دعاش گرف برادرش مجوزه پریدنو براش گرف مادرشون می گف علی زودتر از احمد که اومد تو انتظار داداشش بی تاب بود و ضجه می زد زوتر اگه رفته علی، احمد اگه ضجه زده دوباره فهمیدم خدا عدالتو خوب بلده اتل متل یه جایی نه شهری نه خیابون اونور آبادیا باغی بود و باغبون باغبون تو قصه دختری داش با ادب با این که بود سه ساله چادری داش مرتب یه روزی باغبونه دخترشو صدا کرد کنار جو نشست و آسمونو نگا کرد شکر خدا می گفت و دخترشو می بوسید دخترک از باباشم هی از خدا می پرسید باغبونه گف خدا بچه ها رو دوس داره اگه نماز بخونی هدیه برات میاره با هم وضو گرغتن باغبون و دخترش دختره رف بیاره جانماز و چادرش جانمازو که پهن کرد دید لای جانمازش یه آب نبات گذاشته خدا برا نمازش همین جوری می گذش دختره هم که می خوند نمازشو، بعد خدا جایزه شو می رسوند تا این که از رادیو شنید یهو باغبون دشمنا حمله کردناز زمین و آسمون دس توی موهاش کشید دخترشو صدا کرد تو آغوشش گرفت و بازم خدا خدا کرد گفت که باید بمونه پیش بی بی یه مدت تا خودشم بجنگه با دشمنا با قدرت با رفتن باغبون نماز می خوند دخترک خدا ولی نمی داد نه نقل و نه لواشک دختره با خودش گف خدا دیگه بده بد همین جوری خوابش برد باباشو دید صدا زد به جای بیل تو دستش یه پرچم و تفنگ بود لباساشم یه جوری خیلی خیلی قشنگ بود باغبونه بغل کرد دخترو نازش می کرد اشکاشو پاک می کرد و اونو نوازش می کرد می گف خدا که بد نیس مهربونه مهربون جایزه هات پیشمه نمازتو باز بخون با صدای موذن دخترک از خواب پرید انگاری از آسمون صدای بابا شنید جانمازو که وا کرد دید لای جانمازش یه آب نبات گذاشته خدا برای نازش چن ماهی داش می گذشت دختره دید یه آقا به بی بی داد یه بسته گف بوده خواست خدا باغبون تو قصه تا حالا بر نگشته هدیه دخترک رو خدا ولی گذاشته
مرا تو ساده بکش با تمام سادگی ام
مرا به رنگ روشن صد التماس تیره بکش
کنار کوچه بن بست و خالی از آهنگ
اگر تو معنی پرپر زدن ندانستی
پرنده ای بکش و یک قفس ولی دل تنگ
قرار هر دوی ما بر مدار ماندن بود
ببین که بی قرار توام هنوز بی نیرنگ
مرا تو خسته بکش، پاره کن شکسته بکش
شکسته از دل سنگی و خسته از دل تنگ
می بینم آرزوی پریدن توهم است
وقتی به زخم بال خودم فکر می کنم
تنها کدام شانه تکیه گاه توست؟
دائم به این سوال خودم فکر می کنم
طرح نگاه خیس تو از خاطرم گذشت
از بس به خشکسال خودم فکر می کنم
در من صدا شکسته و فریاد مرده است
اینک به بغض لال خودم فکر می کنم
سهم تمام شاعر ها سیب سرخ نیست
پس من به سیب کال خودم فکر می کنم
به رسم عادت دیرینه ای که من دارم
همیشه در غم عاشق شدن گرفتارم
در یک غروب تشنه تابستان
در نیمه های این ره شوم آغاز
در کهنه گور این غم بی پایان
این آخرین ترانه لالائیست
در پای گاهواره خواب تو
باشد که بانگ وحشی این فریاد
پیچد در آسمان شباب تو
بگذار سایه من سرگردان
از سایه تو، دور و جدا باشد
روزی بهم رسیم که گر باشد
کس بین ما، نه غیر خدا باشد
من تکیه داده ام به دری تاریک
پیشانی فشرده ز دردم را
می سایم از امید بر این در باز
انگشتهای نازک و سردم را
آن داغ ننگ خورده که می خندید
بر طعنه های بیهده، من بودم
گفتم، که بانگ هستی خود باشم
اما دریغ و درد که “زن” بودم
چشمان بیگناه تو چون لغزد
بر این کتاب درهم بی آغاز
عصیان ریشه دار زمانها را
بینی شکفته در دل هر آواز
فـــــــــــــــــروغ فــــرخزاد
امید رهایی ام از این دریا نیست
ای پهنه ی بی کناره از عشق بگو
تا شب پره ها باز ملامت نکنند
با این شب بی ستاره از عشق بگو
دیریست که می رویم و نا پیداییم
درمانده که چیست چاره از عشق بگو
تا یاد تو را به لحظه ها نسپارند
هر دم همه جا هماره از عشق
گاهی سخن سکوت را می فهمند
لب دوخته با اشاره از عشق بگو
وقتی ز قصیده ها غزل می سازند
بنشین و به استعاره از عشق بگو
تنهای من ای با من تنها ، تنها
از عشق دوباره از عشق بگو
| قالب : پیچک |
درباره سایت
منوی سایت
آرشیو سایت
پیوند ها
اختصاصی ویژه
طراح قالب
امکانات سایت