زمزمه های یک شب سی ساله
کمی بدم نمی آید که روسری باشم به روی شانه ی غمگین مادری باشم سپس بلغزم و بر زانویش بیارامم و چند لحظه ی کوتاه دختری باشم که خسته ام و حواسم پر از نگاهی گنگ به سوی در وَ به فکر برادری باشم که سال هاست تفنگم گلوله می خواهد نشسته ام که نگهبان سنگری باشم بدان امید که روزی تنم به رقص آید بلند بال گشایم ، کبوتری باشم که در افق بپرم از غروب بالاتر طلوع روشن خورشید دیگری باشم کمی بدم نمی آید که عاشقم بشوند وَ نقل محفل آمال هر سری باشم شبیه یک غزل ناب ساکت و مغرور نگین یشمی اشعار دفتری باشم دوباره رشد کنم عاشقانه تر بپرم فرشته ای بشوم همچنان پری باشم سپس بدم نمی آید دوباره برگردم وَ روح خسته و تنهای پیکری باشم بدان امید که : « زنده است ، زنده می ماند ... » درون بستر خود باز بستری باشم به روی زانوی مادر کنار ِ خستگی اش نگاه خیره و مبهوت بر دری باشم وَ شادیم همه جا را دوباره پر کند و شروع روشنی چشم خواهری باشم که چین صورت مادر به بوسه بردارم برای پیری موهاش روسری باشم
| قالب : پیچک |
درباره سایت
منوی سایت
آرشیو سایت
پیوند ها
اختصاصی ویژه
طراح قالب
امکانات سایت