دوشنبه ساعت سه ، ایستگاه راه آهن

دوباره وسوسه ی ماندن و تب رفتن

دوشنبه ساعت سه آفتاب می تابید

نمی شود نروی ؟ نه ! سکوت ، جیغ ترن

خطوط ؛ گیج ، قدم های مرد ؛ سرگردان

شروع غربت ، واگن ، صدای گریه زن

دوشنبه آخر دی ابر ها و باران ها

نمانده هیچ برایم نه دوست ، نه دشمن

سقوط صندلی و بعد . . . برف می بارید

به هیچ زل زده بود و طناب بر گردن

چهار سایه خزیدند زیر تابوتم

دوشنبه ، ساعت سه ، ایستگاه راه آهن . 

 

نوشته شده در سه شنبه 91/10/19ساعت 4:17 عصر توسط محمد علی آراسته نظرات ( )