زمزمه های یک شب سی ساله
اشک اشکی که روی گونه ی ما خط کشیده است خون مقطری ست که رنگش پریده است هر اشک ما چکیده ی صدها شکایت است امشب ببین چقدر شکایت چکیده است قلب من و تو گنبد سرخی است که در آن روح رحیم حضرت عشق آرمیده است مقرون به صرفه نیست که عاشق شویم چون دوران اوج عشق به پایان رسیده است اینجا مشخص است که گنجشک چند بار از لانه اش بدون مجوز پریده است حتی مشخص است که کجا و چگونه شمع پروانه را شبانه به آتش کشیده است در شهر ما بهار پر از گل رباعی است پاییز مثنوی ست زمستان قصیده است من شاعر قصیده ام اما دو خط کج با پنبه ای سر سخنم را بریده است طبق مقررات غزل گفته ام ولی حرفی غریبه بین حروفم خزیده است شاعر پس از تحمل تبعید در وطن بنیانگذار دولت قدرت ندیده است تقدیم به چراغ راهم استادم خانم دکتر نجفی ." تقدیم به همیشه همراهم دکتر نظری تمام سهم من از تو؛ همین که سنگی ام دیگر تمام سهم من از تو؛ فقط یک در و یک دیوار تمام سهم من از تو؛ دو دست ـ آغوش ـ بیهوده تمام سهم من از تو؛همین عکسی که در قاب است این هم متن ترانه ی جاده با صدای خواننده ی خوش اتیه نادیا سایا اینقدر قشنگه این ترانه که من کم گوش می دم چون گریه م می گیره تقدیم به او که......... جاده چرا هر شب تو رو دارم بدون اینکه حتی یک نفس از من جدا باشی چرا تو جاده گم می شم بدون اینکه حتی لحظه ای از دور پیدا شی چرا از بی تو می ترسم همش دستاتو می گیرم تو ماهو بردی از شبهام من از بی ماه می میرم واسه چی واسه چی تو هنوز توی عمق ترانه هامی واسه چی واسه چی توی هر نفسم تو هنوز با هامی واسه چی مگه نه اینکه دستامو ول کردی نذاشتی با تو دنیامو بسازم تو رو هر شب به این جاده ی تاریک و نمناک واسه چی می بازم چرا این جاده می پیچه همش سمت یه بیراهه چرا من از تو جا موندم چرا دنیام پر از راهه چرا دستامو ول کردی چرا خواستی که تنها شم نمی بینی که عمر من مث یه قصه کوتاهه واسه چی تو هنوز توی عمق ترانه هامی واسه چی بی اعتمادم کن به همه ی دنیا اینکه با من باش کنار من تنها، کنار من تنها، کنار من تنها حالم عوض میشه، حرف تو که باشه اعتباری نیست خدایا نگاهم رو به سمت تو، شبم آیینه ی ماهه درگیر رویای توام منو دوباره خواب کن دنیا اگه تنهام گذاشت تو منو انتخاب کن دلت از آرزوی من انگار بی خبر نبود حتی تو تصمیمای من چشمات بی اثر نبود خواستم بهت چیزی نگم تا با چشام خواهش کنم درا رو بستم روت تا احساس آرامش کنم باور نمی کنم ولی انگار غرور من شکست اگه دلت میخواد بری اصرار من بی فایدست هر کاری میکنه دلم تا بغضمو پنهون کنه چی میتونه فکر تو رو از سر من بیرون کنه یا داغ رو دلم بذار یا که از عشقت کم نکن تمام تو سهم منه به کم قانعم نکن خواستم بهت چیزی نگم تا با ........ بدون آنکه بدانم کیست مرا کشاند به دنبالش چه حس و حال عجیبی داشت نگاه خیره و سیالش مرا به صرف دو فنجان چای،کنار باغچه دعوت کرد وَ بعد دست مرا رو کرد سکوت قهوه ای فالش مرا و طرح نگاهم را کشید آن طرف پرچین مرا و طرح نگاهم را،خودش و کلبه ی آمالش نشست و با من از اندوهِ همیشه ی دو کبوتر گفت نشسته است کنار من وَ خوب نیست کمی حالش وزید عطر تنش در من وَ من که از سر خوشحالی به رقص آمدم و گل کرد به دور گردن من شالش پرنده نیستم اما او توان پر زدنم داده ست توان پر زدنم داده است شکوه نقره ای بالش زنی که خواب آمدنش را من همیشه هر شبه می دیدم بدون آنکه بدانم کیست مرا کشاند به دنبالش
همه هستى من آیه تاریکى است
که تو را در خودتکرار کنان
به سحرگاه شکفتن ها و رستن هاى ابدى خواهد برد
من در این آیه تورا آه کشیدم، آه
من در آیه تو را
به درخت و آب و آتش پیوند زدم
? ?
زندگى شاید
یک خیابان دراز است که هر روز زنى با زنبیلى از آن مى گذرد
زندگى شاید
ریسمانى است که مردى با آن خود را از شاخه مى آویزد
زندگىشاید طفلى است که از مدرسه بر مى گردد
زندگى شاید افروختن سیگارى باشد، درفاصله رخوتناک دو هم‌آغوشى
یا عبور گیج رهگذرى باشد
که کلاه از سر بر مىدارد
و به یک رهگذر دیگر با لبخندى بى معنى مى گوید « صبح بخیر»
زندگى شایدآن لحظه مسدودى است
که نگاه من، در نى نى چشمان توخود را ویران مى سازد
ودر این حسى است
که من آن را با ادراک ماه و با دریافت ظلمت خواهم آمیخت
دراتاقى که به اندازه یک تنهایى است
دل من
که به اندازه یک عشق است
بهبهانه هاى ساده خوشبختى خود مى نگرد
به زوال زیباى گل ها در گلدان
به نهالىکه تو در باغچه خانه‌مان کاشته‌اى
و به آواز قنارى‌ها
که به اندازه یکپنجره مى خواند
آه...
سهم این است
سهم این است
سهم من،
آسمانىاست که آویختن پرده اى آن را از من مى گیرد
سهم من پایین رفتن از یک پله مترو کاست
و به چیزى در پوسیدگى و غربت واصل گشتن
سهم من گردش حزن آلودى در باغخاطره هاست
و در اندوه صدایى جان دادن که به من مى گوید:
« دست هایت را
دوست مى دارم»
دست‌هایم را در باغچه مى کارم
سبز خواهم شد، مى دانم، مىدانم، مى دانم
و پرستوها در گودى انگشتان جوهریم
تخم خواهند گذاشت
گوشوارى به دو گوشم مى آویزم
از دو گیلاس سرخ همزاد
و به ناخن هایم برگگل کوکب مى چسبانم
کوچه اى هست که در آن جا
پسرانى که به من عاشق بودند،هنوز
با همان موهاى درهم و گرد ن هاى باریک و پاهاى لاغر
به تبسم هاى معصومدخترکى مى اندیشند که یک شب او را
باد با خود برد
کوچه اى هست که قلب من آنرا
از محله هاى کودکى ام دزدیده است
سفر حجمى در خط زمان
و به حجمى خطخشک زمان را آبستن کردن
حجمى از تصویرى آگاه
که ز مهمانى یک آینه بر مىگردد
و بدینسان است
که کسى مى میرد
و کسى مى ماند
? ?
هیچصیادى در جوى حقیرى که به گودالى مى ریزد، مرواریدى
صید نخواهد کرد
من
پرى کوچک غمگینى را
مى شناسم که در اقیانوسى مسکن دارد
و دل‌اش را دریک نى لبک چوبین
مى نوازد آرام، آرام
پرى کوچک غمگینى
که شب از یک بوسهمى میرد
و سحرگاه ا زیک بوسه به دنیا خواهد آمد.
هیچ کس جز تو نخواهد آمد
هیچ کس
بر درِ این خانه نخواهد کوبید
شعله یِ روشنِ این خانه
تو باید باشی
هیچ کس جز تو نخواهد تابید
سروِ آزاده یِ این باغ
تو باید باشی
هیچ کس چون تو نخواهد رویید
چشمه ی جاریِ این دشت
تو باید باشی
هیچ کس چون تو نخواهد جوشید
باز کن پنجره،
صبح آمده است
در این خانه یِ رخوت بگشای
باز هم منتظری؟!
هیچ کس بر درِ ِ این خانه
نخواهد کوبید
و نگوید: «برخیز
بامداد است و بهار آمده است.»
خانه
خلوت تر از آن است
که می پنداری
سایه
سنگین تر از آن است
که می پنداری
داغ
دیرین تر از آن است
که می پنداری
باغ
غمگین تر از آن است
که می پنداری
ریشه ها می گویند:
«ما تواناتر از آنیم
که می پنداری»
***
هیچ کس جز تو
نخواهد آمد
هیچ بذری بی تو
روی ِ این خاک
نخواهد پاشید
خرمنی کوت نخواهد گردید
هرکجا چرخی
بی چرخشِ تو
هرکجا چرخی
بی چالش و بی خواهشِ تو
بی تواناییِ اندیشه و عزمِ تو
نخواهد چرخید
اسبِ اندیشه یِ خود را
زین کن
تکسوارِ ِ سحرِ ِ جادّه
تو باید باشی
و خدا می داند
که خدا می خواهد
تو خود آنی باشی،
بر پهنه یِ خاک
نازنین!
داسِ بی دسته یِ ما
سال ها
خوشه یِ نارسته یِ بذری
برچید
که به دستِ پدرانِ ما
بر خاک نریخت
***
کودکانِ فردا
خرمنِ ِ کشته یِ امروزِ ِِ تو را
می جویند
خواب و خاموشیِ امروزِ تو را
در حضورِِ تاریخ
در نگاهِ فردا
هیچ کس بر تو
نخواهد بخشید
***
باز هم منتظری؟!
هیچ کس بر درِ این خانه
نخواهد کوبید
و نگوید «برخیز
بامداد است و بهار آمده است.»
***
تو بهاری
آری!...
خویش را باور کن!...
تمام سهم من از تو؛ همین بیست و سه تا دفتر
همین هایی که سوزاندم و شد یک تپه خاکستر
تمام سهم من از تو؛ همین بیست و سه شاخه گل
که بر تابوت جســــــــم خود شبانه می کنم پر پر
تمام سهـم من از تو ؛ صـدای چک چک باران
که می کوبـــد تـــــــن خود را به بام خانهء هاجر
و عشقی احتمالی را نمی ـ هرگز ـ کنم باور
به سوی نور یک دیوار ، به سوی فاجعه یک در
که حتی آخر قصه نمی چسبـــــد به یکدیگر
و آن لحظه تو می گفتی که لطفا یک کم عاشقتر
تمام ســـــــــهم من از تو ؛ بـدون ذره ای اغراق
همـــــــــــین روح پریشـان خراب بی در و پیکر
تمام سهــم من از تو ؛ همین که آخر قصــــــــه
بگویم یا که بنویسم : برو یادت به خی ... نه شر!
تمام سهم من از تو...همین جا خسته شد شاعر
و یک سیگار روشن کرد ، قدم زد پک زد و از سر ،
دوباره سعی خود را کردو اعصابش که داغان شد
غزل را خط خطی کردو نوشت از خیر این بگذر
از اولین جملت، فهمیده بودم زود
عشق های قبل از تو سوء تفاهم بود
اونقدر می خوامت همه باهات بد شن
با حسرت هر روز از کنار ما رد شن
اسم تو بارونه، عطر تو همراشه
اون گوشه از قلبم، که مال هیچکس نیست
کی با تو آروم شد، اصلا مشخص نیست
بی اعتمادم کن به همه ی دنیا اینکه با من باش
کنار من تنها، کنار من تنها، کنار من تنها
از اولین جملت، فهمیده بودم زود
عشق های قبل از تو سوء تفاهم بود
اونقدر می خوامت همه باهات بد شن
با حسرت هر روز از کنار ما رد شن
حالم عوض میشه، حرف تو که باشه
اسم تو بارونه، عطر تو همراشه
اون گوشه از قلبم، که مال هیچکس نیست
کی با تو آروم شد، اصلا مشخص نیست
چرا از هر طرف میرم نشونی از تو پیدا نیست
چرا چشمای خوشرنگت دیگه حتی تو رویا نیست
روزای ساکت و خسته درای کاملا بسته
چرا از هر طرف میرم مسیرم رو به بن بسته
دیگه هیچ اعتباری به نگاه مهربونت نیست
من ازت عاشقی خواستم ولی انگار تو خونت نیست
چه روزایی که از دست رفت چه شبایی نخوابیدم
تو بغض تلخ بیداری فقط خواب تو رو دیدم
چقد این شهر تاریکه چقدر این بغض بی رحمه
کسی درد غریبی رو نمی دونه نمی فهمه
دیگه هیچ اعتباری به نگاه مهربونت نیست
من ازت عاشقی خواستم ولی انگار تو خونت نیست
چه روزایی که از دست رفت چه شبایی نخوابیدم
تو بغض تلخ بیداری فقط خواب تو رو دیدم
دارم نزدیکتر میشم، یه کم تا آسمون راهه
به دستای نیاز من، نگاهی کن از اون بالا
من این آرامش محضو، به تو مدیونم این روزا
خدایا دوستت دارم، واسه هر چی که بخشیدی
همیشه این تو هستی که، ازم حالم رو پرسیدی
بازم چشمامو می بندم، که خوبی هاتو بشمارم
نمی تونم فقط میگم، خدایا دوستت دارم
تو دیدی من خطا کردم، دلم گم شد دعا کردم
کمک کن تا نفس مونده، به آغوش تو برگردم
تو حتی از خودم بهتر، غریبی هامو می شناسی
نمی خوام چتر دنیا رو، که تو بارون احساسی
خدایا دوستت دارم، واسه هر چی که بخشیدی
همیشه این تو هستی که، ازم حالم رو پرسیدی
بازم چشمامو می بندم، که خوبی هاتو بشمارم
نمی تونم فقط میگم، خدایا دوستت دارم
| قالب : پیچک |
درباره سایت
منوی سایت
آرشیو سایت
پیوند ها
اختصاصی ویژه
طراح قالب
امکانات سایت