زمزمه های یک شب سی ساله
کنار تخته سیاه کنار تخته سیاه استاده است همان که مرا درس زندگی داده است چو دیر سال درختی که رسته در دل کوه اگر چه خم شده پشتش ولی نیفتاده است به زخم هیچ تبر بر زمین نمی افتد کسی که سرو غرورش همیشه آزاده ست غبار دست شریفش نماز می طلبد که در قبیله ی او خاک عشق سجاده ست نگاهش از نفس نفس آفتاب گرم تر است مگر ز دامن خورشید این بشر زاده است کدام واژه سزاوار وصف حرمت اوست سخن ز همت والای او مگر ساده ست وضو ز چشمه آتش گرفته می دانم برای سوختن این شمع هر دم آماده ست نجیب و ساده همان آشنا معلم من کنار تخته سیاه کلاس استاده ستنرنسمرننرطککزرااااا -از سایه ها می گریزم گفتی که از بس عجیبم از سایه ها می گریزم گفتم که من بدتر از تو چون با خودم می ستیزم گفتم کمی مهربان باش شاید برایت بمانم گفتی که من در همه حال در پیش چشمت عزیزم این بار یادم بماند وقتی می آیی دوباره بر روی پیراهن تو طرح گلی را بریزم آن وقت قالی ببافم بر روی دار دل تو تا وقتی از من نخواهی از روی آن بر نخیزم با هر گره روی قالی شعری برایت بگویم ان شعر نا قابلم را در پیش پایت بریزم -مادر کوهی تو اما در دلت تصویر یک دریاست تو اشترانکوه منی دریاچه ات زیباست مائیم آن کو پایه ی افتاده بر پایت حجم وسیع دامنت سجاده های ماست پیشانی ات پاک و سپید و خوب همچون برف جا پای ایل مهربانی روی آن پیداست صد نی و صد چوپان به ناله در تو می خوانند آوازهای دشتی ات پر شور و پر غوغاست می مانی و ایل از کنارت باز می کوچد ییلاق و قشلاق قدیمی باز پا برجاست کو پایه ها قدر تو را هرگز نمی دانند از ما مرنج ای کوه ای آنکه دلت دریاست -هر چه دارم مال تو خانه ام وقتی که می آیی تمامش مال تو هر چه دارم غیر تنهایی تمامش مال تو صد دو بیتی صد غزل دارم و حتی یک بغل شعرهای خوب نیمایی تمامش مال تو ضرب و آهنگ غزلهایم صدای پای توست این صدا ی پای رویایی تمامش مال تو وسعت آرام اقیانوس آرام دلم ای پری خوب دریایی تمامش مال تو خوب یادم هست گفتی عشق یک بخش است عشق بخش کردم عشق یکجایی تمامش مال تو هر سه حرف عشق مثل تو پر از زیبایی اند حرفهای پر ز زیبایی تمامش مال تو عشق من عشق زمینی نیست باور کن عزیز عشقم این عشق اهورایی تمامش مال تو باز هم بیت بد پایان شعرم مال من بیتهای خوب بالایی تمامش مال تو -دوستت دارم شب بود در رویا نوشتم دوستت دارم خورشید سر زد تا نوشتم دوستت دارم در خواب و در بیداری آنشب تا سحر صد بار بر جاده ی فردا نوشتم دوستت دارم شب بود و هر کس می رسید از دشمنی می گفت تنها همین تنها نوشتم دوستت دارم با قایق تنهایی ام پاروزنان آرام بر صفحه ی دریا نوشتم دوستت دارم با واژه هایی مثل باران همصدای ابر با لهجه ای زیبا نوشتم دوستت دارم یک فصل عشق و مهربانی و غزل رویید بر هر چه و هر جا نوشتم دوستت دارم -حافظ ای که در چشم تو صدها غزل آرمیده چشمه ی شعر و غزل در دل من خشکیده روحم آواره به دنبال صدایی از تو و تو آرام در آن مقبره آرامیده غزلت جام جنونی ست لبالب از عقل که هزار عاقل و دیوانه از آن نوشیده پیش از اینها خبری از غزل و عشق نبود عشق از ابر نگاهت به زمین باریده هستی ام بوی عطش می دهد ای اقیانوس تشنگی مثل لباسی به تنم پیچیده کاش بر خیزی و یکباره بر انگیزانی مرده ای را که در اعماق دلم خوابیده -غریبه با گامهای بی صدایت ای غریبه رفتی ولی کو رد پایت غریبه جا مانده ای در خاطرات تلخ و شیرین اما چه خالی مانده جایت ای غریبه این چشمها همسایه هایی نا شناسند کو برق چشم آشنایی غریبه . دیگر کسی قلب مرا هرگز نلرزاند بعد از ظهور چشمهایت ای غریبه دیر آمدی و زود رفتی و نگفتم صد درد دل دارم برایت ای غریبه فرصت نشد تا اسم و رسمت را بپرسم از آن نگاه با صفایت ای غریبه تو عشق گمنام تمام قرنهایی می خوانم عمری در هوایت ای غریبه -عریانی عشق است تن پوش غزلهایم آنقدر خواندم از تو در گوش غزلهایم خون تو جریان دارد اینک در رگ هر بیت تا شعله ور شد بغض خا موش غزلهایم شاعر نبودم شعر را چشم تو یادم داد هرگز نخواهی شد فراموش غزلهایم زیبا اگر می بینی ام باور کن ای زیبا عریانی عشق است تن پوش غزلهایم رستم دوباره زنده شد بیدار شو سهراب تا جان دهیم امشب در آغوش غزلهایم افتاده ام روی زبان مردم شهرم از بس که خواندم از تو در گوش غزلهایم آری تویی خون سیاووش غزلهایم -نامه چند وقت است که از حال شما بی خبرم راستش شاعرم و سخت شلوغ است سرم با غزل روز به شب می برم و شبها هم بی تو از کوچه ی تنهایی خود می گذرم باری از حال من خسته اگر می پرسی نفسی می کشم و در غم تو غوطه ورم نامه ات باز هم امروز به دستم نرسید باز دلواپسم و یک شب دیگر پکرم راستی آنهمه دیروز پر از عشق چه شد کاش می شد که تو را باز به آنجا ببرم باز هم وقت خدا حافظی و دلتنگی ست باز هم سایه فکنده ست غمی روی سرم -آدمها دلخسته ام از پوچی دنیای آدمها از پوچی دنیای بی معنای آدمها جایی برای خود در این دنیا نمی بینم آواره ام در کوچک دنیای آدمها بر لب سلام و خنده در دل دشنه و دشنام این است معنای محبتهای آدمها نان و دروغ و خون به هم آغشته می گردد در سفره ی رنگین نا زیبای آدمها تبعیدی ام اما به جرمی که نمی دانم جرمم چه بود ای آدم ای بابای آدمها یک نامه در دست من است و زیرش امضایی شکل طناب داری است امضای آدمها - شمارش معکوس یک عمر به دنبال شب و روز دویدیم در دایره ای بسته به بن بست رسیدیم ما پشت به خورشید به دنبال کمی نور افسوس که جز سایه ای از خویش ندیدیم در آینه گشتیم به دنبال صدایی از خویش به جز ناله و آهی نشنیدیم آری نشنیدیم و در این بین عجب بود نقاش نبودیم ولی درد کشیدیم یک عمر قفس بافت در اندیشه ی ما کرم پروانه نشد کرم و هرگز نپریدیم تا مرگ فقط فرصتمان چند شماره معکوس شمردیم و دگر هیچ ندیدیم
| قالب : پیچک |
درباره سایت
منوی سایت
آرشیو سایت
پیوند ها
اختصاصی ویژه
طراح قالب
امکانات سایت