زمزمه های یک شب سی ساله
چشمانم همیشه بارانی است وقتی از کوچ پرستو ها سهم من فقط پریشانی است -سوژه خواندن قایقران آخر خط تپشهای تنم راحتم کن که به دریا بزنم خسته ام غرق شدن هم ساده موجها آمده اند آماده سایه ای از تو فقط جا مانده موجی از رفتن دریا مانده من تو را از تو تمنا دارم تو نگو خواهش بیجاد ارم ای همه خواهش من از بودن بودن یکسره در فرسودن عقده ی دائم یک خندیدن ممتد دغدغه تر سیدن بی من دائم با من مانده یک نفس چشم مرا گریانده من تو را از تو تمنا دارم تو نگو خواهش بی جا دارم ای پر از رویت مبهم بودن حسرت لذت با هم بودن علت غایی هر گم بودن یکسره دست تلاطم بودن خواهش گمشده در تاریکی گم ترینهای همین نزدیکی من تو از تو تمنا دارم تو نگو خواهش بیجا دارم شب و تب در من و راهم د رپیش عابر شهر زوال و تشویش زائر معبد مهر و باران سوژه ی خواندن قایقرانان آه ناممکن من امکان باش لطف کن خط مرا پایان باش من تو را از تو تمنا دارم تو نگو خواهش بیجا دارم تو قدیمی تر از این امکانی تا ابد پیش خودت می مانی من فقط حادثه ای کوتاهم و تو را از تو فقط می خواهم آه ناممکن من امکان باش رحم کن خط مرا پایان باش من تو را از تو تمنا دارم تو نگو خواهش بی جا دارم سلمان هراتی زندگی ساعت تفریحی نیست که فقط با بازی یا با خوردن آجیل و خوراک بگذرانیم آن را هیچ میدانی آیا ساعت بعد چه درسی داریم زنگ اول املا آخرین زنگ انشاء -تیره و روشن یک حس سرخ نازک و نارنجی در زرد سخت باور من رویید نیلی و گرم چون تب نیلوفر بر اعتماد اجری ام پیچید در انزوای سر مه ای آمد پر شد سبزی که طعم پونه ی وحشی داشت یکبند و بی ملاحظه می شنگید آن صورتی که گونه ی وحشی داشت در یک نگاه فاصله را پر کرد عمقی سیاه و شب زده سلبم کرد لختی طلایی از مسی مکثش وقف مس شکسته ی قلبم کرد از آن نگاه شیری بی هم شوخ من را به حس و حال غریبی برد با آن لبان پسته ای و قرمز من را به رنگهای عجیبی برد گرم و گلی بنفشه ی ناز شرم سمت بنفش گونه ی من گل کرد نیلوفری که ساقه ی دستش بود تا لمس دست خسته ی من پل کرد او آسمانی آبی و بی آرام من رنگ مات قهوه ای یک سنگ گفتم که ربط تیره و روشن چیست خندید پرتغالی و بی همرنگ خاکستری به مژده ی سرخابی دیدم که در مجا دله ای سختم با پرت دست نقره ای و داغم گفتم که از طلوع تو خوشبختم -اسیر زیستن بی طاقت رهایی در زیستن اسیریم گفتی بیا بخندیم گفتم بیا بمیریم قربانی هوس شد تصمیم رفتن ما امروز اگر نمیریم فردا همیشه دیریم ما هیچ بود و هستیم این تن بهانه ی ماست این نبض در توقف تنها نشانه ی ماست ای ذوق خوب گفتن از حس تازه گل کن این بغضهای کهنه تکرار شانه ی ماست تصویرهای ثابت تکراری همیشه از ساقه شعر گفتیم بی اعتنا به ریشه دیگر زمان گفتن از ریشه هم گذشته باید به آسمان ریخت از پشت سد شیشه باید که بی تکلف تصنیفی از خدا شد بی وقفه بی توقع از خویشتن جدا شد آری زمین حقیر است ای تن حریص مفرط باید پرید بی من از جاذبه رها شد بی طاقت رهاییدر زیستن اسیریم گفتی بیا بخندیم گفتم بیا بمیریم فصل پنجم از آتشی که بودم خاکستری نمانده گور پر پرنده اما پری نمانده از من فقط همینم یک سایه خرد و خسته روزی اگر بیایی این سایه هم شکسته در بی گریز این غم فردای بهتری نیست از دور دست بهتم سوسوی باوری نیست شوق شکفتنم را هرگز کسی نبویید از پیله ی تن من پروانه ای نرویید سال شب و شکستم شهر بدون مردم تک فصل و ثابت و سرد تندیس فصل پنجم شاید فسیل صبرم اما هزاره ای نیست تقدیر ناگزیری جز صبر چاره ای نیست ای دیر بی ترحم رحمی به حال من کن لختی تبسمت را وقف زوال من کن پاییز باران غمت به شیشه می خورد رویای مرا دو تکه می کرد از سقف شکسته ی نگاهم یک قلب رقیق چکه می کرد من بودم و یک اتاق خالی یک پنجره برگ خسته ی زرد یک باغچه ی نحیف و بیمار یک تاک که سخت سرفه می کرد یک شاخه ی از درون شکسته یک فصل پر از جوانه ی یاس می خورد غرور ریشه ام را نفرین شده موریانه ی یاس در قاب غروب روی دیوار تصویر غریب یک سفر بود یک لحظه ی پیش سایه ام رفت این غمزده آخرین نفر بود من ماندم و صد هراس فردا فردا پل رو برو شکسته انگار تمام درد عالم در پشت سر دلم نشسته باران غمت به شیشه می خورد از روزنه باد نوحه می خواند یک مرد برای آخرین بار امروز کنار خویش می ماند رویای تو پشت شیشه می گفت در کندن جان چه سخت هستم پاییز رسیده است و ناچار من زرد ترین درخت هستم همه می پرسند چیست در زمزمه ی مبهم آب چیست در همهمه ی دلکش برگ چیست در بازی اون ابر سپید روی این آبی آرام بلند که ترا می برد اینگونه به ژرفای خیال چیست در خلوت خاموش کبوترها چیست در کوشش بی حاصل موج چیست در خنده ی جام که تو چندین ساعت مات و مبهوت به آن می نگری نه به ابر نه به باد نه به برگ نه به این آبی آرام بلند من به این جمله نمی اندیشم به تو می اندیشم ای سراپا همه خوبی به تو می اندیشم همه جا همه وقت من به هر حال که باشم به تو می اندیشم تو بدان تنها این را تو بدان تو بمان با من تنها تو بمان جای مهتاب به تاریکی شبها تو بتاب من فدای تو به جای همه گلها تو بخند اینک این من که به پای تو درافتادم باز ریسمانی کن از ان موی دراز تو بگیر تو ببند باسخ چلچله ها را تو بگو قصه ی ابر و هوا را تو بخوان در رگ ساغر هستی تو بجوش من همین یک نفس از جرعه ی جانم باقی ست آخرین جرعه ی این جام تهی را تو بنوش جادوی بی اثر پر کن بیاله را کا ین آتشین آب دیریست ره به حال خرابم نمی برد این جام ها که در پی هم می شود تهی دریای آتش است که ریزم به کام خویش گرداب می بارید و آبم نمی برد من با سمند سرکش و جادویی شراب تا بیکران عالم پندار رفته ام تا دشت بر ستاره ی اندیشه های گرم تا مرز ناشناخته ی مرگ و زندگی تا کوچه باغ خاطره های گریز با تا شهر یاد ها دیگر شراب هم جز تا کنار بستر خوابم نمی برد هان ای عقاب عشق از اوج قله های مه آلود دور دست پرواز کن به دشت غم انگیز عمر من آنجا ببر مرا که شرابم نمی برد آن بی ستاره ام که عقابم نمی برد در راه زندگی با این همه تلاش و تمنا و تشنگی با این که ناله می کشم از دل که آب، آب دیگر فریب هم به سرابم نمی برد پر کن بیاله را چراغ چشم تو چه کرد دل من آن نگاه شیرین آه مدام پیش نگاهی مدام پیش نگاه کدام نشئه دویده ست از تو در تن من تو کیستی که من اینگونه بی تو بی تابم شب از هجوم خیالت نمی برد خوابم تو چیستی که من از موج هر تبسم تو بسان قایق سر گشته روی گردابم تو در کدام سحر بر کدام اسب سپید ترا کدام خدا تو از کدام جهان تو در کدام کرانه تو از کدام برف تو در کدام چمن همره کدام نسیم تو از کدام نسیم من از کجا سر راه تو آمدم ناگاه که ذره های وجودم ترا که می بیند به رقص می آیند سرود می خوانند چه آرزوی محالی ست زیستن با تو مرا همین بگذارند یک سخن با تو به من بگو که مرا از دهان شیر بگیر به من بگو که برو در دهان شیر بمیر بگو برو جگر کوه قاف را بشکاف ستاره ها را از آسمان بیار به زیر ترا به هر چه تو بگو یی به دوستی سوگند هر آنچه خواهی از من بخواه صبر مخواه که صبر راه درازی به مرگ پیوسته ست تو آرزوی بلندی و دست من کوتاه تو دور دست امیدی و پای من خسته ست چراغ چشم تو سبز است و راه من بسته ست
| قالب : پیچک |
درباره سایت
منوی سایت
آرشیو سایت
پیوند ها
اختصاصی ویژه
طراح قالب
امکانات سایت