کاش می شد یادم برهکوچه های آشتی کنون
صدای قشنگ زنگ دوم نامه رسون

کاش می شد یادم بره اون همه لحظه های ناب
اون تبسم صمیمی ، رو لب عکس تو قاب

 کاش می شد یادم بره جای تو اینجا خالیه
نفست هم نفسم نیست ‚ بودنت خیالیه

کاش می شد اما نمیشه ‚ تو همیشه با منی
مثل یه زخم مقدس من رو آتیش می زنی

 اونور این استکان ‚ بازم کنارمی ‚ عزیز
استکان بعدی رو با دستای خودت بریز

بی تو دورم از خودم ‚ رو صورتم ماسک منه
 من ِ من بی تو فقط ، گاهی به من سر می زنه

گفتی : بر می گردم و چه دلنشین بود این دروغ
رفتی و تنها شدم میون این شهر شلوغ

بی تو تو سفره ی من چیک چیک استکان نموند
بی تو هیچ رهگذری تو کوچه مون غزل نخوند

 خودت رو نشون بده تنها برای یک نفس
پای این سفره بشین یه استکان همین و بس

 اونور این استکان ‚ بازم کنارمی ‚ عزیز
استکان بعدی رو با دستای خودت بریز

نوشته شده در سه شنبه 92/7/23ساعت 8:25 عصر توسط محمد علی آراسته نظرات ( )