گفتم ای یار بهار آمد و شـــــور انگیزم
بی تو اما چه بهاری؟ که پر از پایــــیزم

زیر سقفی که تو را ـ آه ـ تو را کم دارد
از غم دایـــــره عجـــــز و عـــــزا لبریزم

در پس جام نهان می شوم و می یـابد
می درد غم جگرم را،به کجا بگــــریزم؟

آه، شن های روان کـــوه فروریخته اند
یاری ام کن که غریــبانه فرو می ریزم...
ο
آن که مانند شب زلـــزله ویــــرانم کرد
کـــاش بازآیــد و با یاری او بــرخیـــــزم .
 

نوشته شده در جمعه 91/5/13ساعت 5:0 عصر توسط محمد علی آراسته نظرات ( )