زهره جعفر زاده:

گلدان شکست ، پنجره خم شد ، کلاغ مُرد
دنیا دوباره در شُرُفِ اتفاق ... مُرد

کودک نشسته گریه ، فقط گریه ، جیغ ... جیغ
زن در کنار ِ شعله ی داغ ِ اجاق مُرد !...

هی طعنه می زند  به زمین آسمان... مَرد -
در خود فرو رفته ... چرا؟! اشتیاق مُرد ...

گنجشک ِ کوچکی که خودش را رسانده بود -
بالای تک درخت ِ قدیمی ِ باغ ... مُرد !!

این جا زمین لرزه ... زمین ، لرز می کند
غم شعله می کشد ... و زمین داغ ِ داغ مُرد

پایان ِ شعر هم ، همه جا تیره تر شد و
کودک درون ِ حجم ِ سیاه ِ اتاق مُرد !...

غزل دوم : ( که در وزن رباعی سروده شده ...)
از چشم ِ شما  ، دوباره آویزانم ...

هی می روم و ... نرفته ، سرگردانم !
اصلا به شما چه عاشقم ؟! نامردیست -

هی طعنه نزن ... نگو ، [ خودم می دانم ]
هی عشق ِ مرا بکوب توی سر ِ من ...

بعدش برسان به نقطه ی پایانم !...
حالا دو سه بیت ِ این غزل را بردار -

از مصرع ِ بعدی ام برو ، تا جانم -
بالا برسد ، بمیرم و ... یا اینکه -

در چشم ِ خودت  دوباره برگردانم !...

نوشته شده در جمعه 91/5/6ساعت 5:32 عصر توسط محمد علی آراسته نظرات ( )