زمزمه های یک شب سی ساله
جهان ترانه حزن انگیز زبان خواندن اگر با من بود تو را در آخرین ترانه خود می خواندم بلند چون ستاره در شب بی مهتاب جهان کرانه ی خاکستری مرا بدل به آیینه ای کن که بندگان ترا بنگرم بدون آنکه دوست بدارم- مرا به غربت خود بر گردان مرا در این زمین به کسی امیدی نیست در این زمین که با گرگان را دشمن می دارد و زن به زادن محکوم است و مرد متهم به یهودا بودن مخواه زنده بمانم مرا به دوزخ بر گردان و گر به جرم عشق از آتش محرومم به خواب تا آن لحظه که آسمان و زمین در زلزله ای بی دستاویز به پای یکدیگر فرو افتد مرا در پشت پلکهایت پنهان کن
| قالب : پیچک |
درباره سایت
منوی سایت
آرشیو سایت
پیوند ها
اختصاصی ویژه
طراح قالب
امکانات سایت